“Goh, doet u nog eens voor hoe een mannequin loopt,” en ze stond op, rechtte haar rug, haar blik werd trots en ze ging stralend lopen.

Als gastvrouw doet Jeannette er alles aan om het huis voor alle bewoners hun thuis te maken. Dat is hard werken, maar je krijgt er zoveel energie voor terug dat het dat echt dubbel en dwars waard is. Lees verder voor haar verhaal.

Jeannette Oostveen (56), gastvrouw

‘Bij onze teamleider Ineke mag gelukkig veel. Heel fijn, want gastvrouwen als ik zijn afhankelijk van de steun van een goede leiding. Ik heb het hier in vier jaar echt zien veranderen. We betrekken de bewoners nu veel meer in het kiezen van de activiteiten. “Doe maar lekker”, zegt Ineke, als een van hen zegt graag met mij naar Intratuin te willen. Ze geeft me de vrije hand en ik maak daar gebruik van. Al vergt het behalve een positieve instelling en enthousiasme, natuurlijk ook tijd. Iedereen moet gewoon te eten en te drinken krijgen elke dag, dus veel extra’s doe ik voor een deel in mijn vrije tijd. Als ik op zondagochtend binnenkom, zeggen sommige bewoners: “Ha, Jeannette, gezellig, je bent er weer.” Ik heb dan vaak alle spulletjes al klaargezet voor de wentelteefjes, en dan gaan we samen bakken. En wie niet meebakt krijgt toch iets mee van de heerlijke geur. Geuren van gebakken eieren, pizzaatjes of poffertjes brengt hen terug naar de fijne tijd van vroeger. Er is een mobiele keuken die eigenlijk zelden gebruikt wordt, want ja, je moet er wel zin in hebben om alles overhoop te halen en daarna alles weer op te ruimen.

"''Het is fijn om te merken dat contact wederzijds wordt als je bereid bent iemand echte aandacht te geven.''"

En ik vind het heerlijk. Carnavalsliedjes draaien we als het moet het hele jaar door, en voor die ene mevrouw die zo van Rob de Nijs houdt, doen we Rob de Nijs. En voor de ander Glenn Miller. Er zijn er die alles kunnen meezingen en dan word ik zelf ook blij. Laatst was er een nieuwe bewoner die nogal onrustig kon zijn. Een keurige man die ooit een hoge positie had. Ik vroeg hem: “Van welke muziek houdt u?” “Mozart”, zei hij afgemeten. En daarna: “Maar ik houd ook van carnavalskrakers.” Zo leerden we elkaar kennen. Aan het einde van de dag zei ik: “Nu ga ik naar huis.” Hij antwoordde schalks: “Dus dat wordt weer niks in bed vanavond.” Ha, ik moet daar om lachen, het betekent dat hij zich thuis begon te voelen. En dan die mevrouw die vroeger mannequin was. Ik vroeg: “Goh, doet u nog eens voor hoe een mannequin loopt”, en ze stond op, rechtte haar rug, haar blik werd trots en ze ging stralend lopen. Het is fijn om te merken dat contact wederzijds wordt als je bereid bent iemand echte aandacht te geven. Een keer, toen ik tobde met een fysiek ongemak en wat minder lachte, vroeg iemand: “Voel je je niet lekker, Jeannette?” Een moment later deden we weer met zijn allen de rollatordans. Want zo’n opmerking geeft mij ook weer energie. En moet je dan eens naar die gezichten kijken.

Ja, we werken ons een slag in de rondte, dat is allemaal waar. Maar wat zou dit werk zijn zonder die extra’s. Die maken onze aanwezigheid hier uniek. Ik doe er alles aan om dit huis het thuis te maken voor alle bewoners. Een grapje hier, een grapje daar, dan maar niet om 10 uur klaar met het ontbijt. Een tijdje geleden hadden we op een middag garnalencocktail gemaakt. Na afloop kwam een mevrouw naar me toe, gaf me een kus en zei: “Bedankt voor deze gezellige dag.”'