'Het kan ook lastig zijn om midden in de nacht een vreemde door de gang te zien lopen.'

Als teamleider werkt Ingrid nauw samen met enthousiaste verpleegkundigen, die het team vakinhoudelijk coachen. Samen zorgen ze dat elke dag telt. Door de vernieuwde aanpak is er meer begrip voor elkaar en staat het team sterker. Hoe Ingrid en haar team dat doen, lees je in haar verhaal.

Ingrid Bontje - Pesschier (40), teamleider zorg

‘Noordwijkerhout is een dorp. De onderlinge betrokkenheid tussen verzorgenden en bewoners in Munnekeweij was altijd al groot. Misschien dat we daarom binnen drie jaar zoveel voor elkaar hebben gekregen. Vroeger kwam een verzorgende ’s ochtends een kamer binnen en werkte haar lijst af. Nu kijkt ze wat een bewoner die ochtend nodig heeft. Een praatje, een douche? Kleinkinderen en familie kunnen komen logeren. We gaan een middag pannenkoeken bakken. Familieleden kunnen waken en slapen bij bewoners die op sterven liggen. En als iemand bijvoorbeeld ’s nachts is overleden, kan het afscheid gewoon in het appartement plaatsvinden als de familie dat fijn vindt. Allemaal initiatieven van het team zelf.

Het klinkt zo vanzelfsprekend, een stretcher kopen zodat een zoon of dochter de nacht kan doorbrengen naast een stervende ouder of het oude hondje dat gewoon mee mag als zijn baasje hiernaartoe verhuist, maar dat was het tot drie jaar geleden allerminst. Alles draaide om veiligheid en ‘zo hoort het’. Daar wilden we als het ware de negens halen, maar het belang van de bewoner als individu werd wel eens over het hoofd gezien. Natuurlijk zijn we er nog lang niet en is het ook voor de verzorgenden nog steeds wennen. Sommigen waren zo gehecht aan de protocollen en hun strakke agenda dat ze zijn vertrokken. En ik snap het, het kan ook lastig zijn om midden in de nacht een vreemde door de gang te zien lopen, ook al is die vreemde een zoon of dochter van iemand die op sterven ligt. Het vraagt lef en aanpassingsvermogen van iedereen en de bereidwilligheid te blijven nadenken over verbetering, zodat je niet bij de eerste de beste tegenslag terugvalt in oud gedrag. Zonder het te willen, zijn we in het verleden doorgeschoten in een spasme van professionalisering waardoor het makkelijker was om nee te zeggen dan ja. Tegenwoordig is er meer begrip voor elkaar, zorgen doe je samen. Dus drink je als verzorgende gewoon soms een kop koffie met een wakend familielid tijdens een moeilijke nacht.

"''Deze man had niet alleen een geweldige avond, maar voelde zich weer even de echtgenoot die hij altijd was geweest.''"

Een huisdier? Maar stel dat een bewoner zo’n hondje niet meer zelf kan uitlaten? We vulden tot voor kort zelf alle eventuele problemen in. Nu denken we: wat is er mogelijk? Hoe kunnen we het de bewoners zo aangenaam mogelijk maken? Het hondencontract, een overgangsmaatregel waarin de bewoner ervoor tekende zelf voor zijn beestje te zorgen, hebben we dan ook afgeschaft. Als er zich problemen voordoen, zoeken we per geval een geschikte oplossing. Samen met de bewoner. Zorg verlenen is geen eenheidsworst, gebruik gewoon je gezonde verstand. Het kerstdiner bijvoorbeeld wordt nog steeds van hogerhand voorgeschreven, maar het liefst duiken we zelf de keuken in met familie en medewerkers. En laatst hebben we met zijn allen een surprise-etentje georganiseerd voor iemand met een huwelijksjubileum, onder leiding van de bewoner zelf. Hij vond het zo erg dat hij nooit meer iets voor zijn vrouw kon doen omdat ze niet meer samenleven. Met zijn allen hebben we hem in staat gesteld de oude verhouding tussen hen te herstellen. Ongelooflijk belangrijk. Tot een uur voor het diner wist niemand van zijn verwanten ervan, iedereen was verbaasd en geraakt. Deze man had niet alleen een geweldige avond, maar voelde zich weer even de echtgenoot die hij altijd was geweest.'

Word deel van ons verhaal

Ben je op zoek naar een nieuwe uitdaging en spreekt onze manier van werken jou aan? We zijn nog op zoek naar collega’s die snappen dat het hele leven telt.

Bekijk vacatures